STEFANOS AND OUR BALLS

          Όπως πολύ καλά γνωρίζετε τον τελευταίο καιρό κυκλοφορεί κάποιος από μπλογκ σε μπλογκ πρήζοντας μπάλες, αρχίδια και λοιπά στρογγυλά όργανα με σκοπό να προσηλυτίσει πιστούς για το δικό του μπλογκ κάνοντας σε οποιαδήποτε ανάρτηση βρει στο διάβα του copy paste «Γεια. Είμαι ο Στέφανος. Αν θες γίνε μέλος στο μπλογκ μου. Και βοήθησέ με στην ανάρτησή μου. Και κάνε λάικ στη σελίδα μου στο facebook». Ο φραπεδοφτιάχτης τηςΚρήτης έλεγε ότι θα έκανε ανάρτηση για τη μούρη του αλλά το μετάνιωσε οπότε πήρα εγώ την πρωτοβουλία μετά από σύσκεψη που έκανα με τον εαυτό μου στον καθρέφτη και με 1 μπουκάλι ρούμι άγνωστης προέλευσης από τα Λιντλ.

Το μπλογκ του είναι αυτό: http://stefanosmedia.blogspot.gr/

          Και έψαξα στα έγκατα του κώλου μου και μετά από πολύωρες αναζητήσεις σε τετράγωνες πυραμίδες και μάχες με μούμιες από πιθήκους (στα βάθη του κώλου μου κρύβονται πολλές εκπλήξεις. Νομίζω ότι κάπου εκεί υπάρχει και ένα ξεχασμένο σμαρτ) βρήκα έναν αραχνιασμένο πάπυρο ο οποίος έχει γραφτεί με εκχύλισμα από τα αρχίδια πολλών μπλόγκερ και έχει τίτλο «Η Βιογραφία μου» made in Stefanos koutra. Σας το παρουσιάζω όπως είναι:

          Γεννήθηκα κάτω από ένα δέντρο όπως οι κάμπιες και πάντα έσερνα τις μύξες μου όπως οι κάμπιες. Με μαμά χίπισσα και πατέρα νταλικιέρη ήξερα ότι είχα μέλλον μπροστά μου. Στην αρχή και επειδή η μάνα μου ήταν χίπισσα με φωνάζανε παιδί του παιδιού των λουλουδιών ή αλλιώς εγγόνι των λουλουδιών. Γι’ αυτό και αργότερα όταν έμαθα πως αυτό το γαριδάκι που είχα μέσα στο βρακάκι μου δε χρησιμεύει μόνο για κατούρημα, τον έκανα σφεντόνα καθημερινά βλέποντας τις γαρδένιες μέσα στις γλάστρες. Ο πατέρας μου με χτυπούσε κάθε φορά που με έβλεπε να βγαίνω από την τουαλέτα με περιοδικά κηπουρικής και από τα πολλά χτυπήματα πειράχτηκε ο εγκέφαλός μου και άρχισε να μου αρέσει ο Ευαγγελάτος. Έγινε το είδωλό μου και πήρα την απόφαση μια μέρα να γίνω μεγάλη και τρανή κουράδα σαν του λόγου του.

          Όταν γεννήθηκα βγήκε πρώτα ο κώλος μου και γι’ αυτό μου βγάλανε ανάλογο όνομα: Stef-anus που αργότερα το άλλαξα σε Στέφανος.

          Στο σχολείο πήγαινα σε όλα τα παιδάκια και τους έλεγα: «Γεια, είμαι ο Στέφανος. Έχεις πολύ ωραία μαλλιά. Και εμένα μου αρέσουν τα μαλλιά. Θες να γίνεις φίλος μου; Αν θες κάνε με και add στο facebook. Επίσης, αν θες παίξε το παιχνίδι μου με τους βώλους. Επίσης, μπορείς να με βοηθήσεις σε ένα πρόβλημα που έχω; Οι αρχιδότριχές μου είναι κατσαρές. Να τις αφήσω όπως είναι ή να τις ξυρίσω;». Καθώς τους τα έλεγα όλα αυτά παρατηρούσα τις μπάλες τους που μεγάλωναν σιγά σιγά και ήταν έτοιμες να εκραγούν. Όλοι με απέρριπταν και πήγαινα στη γωνία και έκλαιγα μόνος μου για μισή ώρα. Μετά ξαναπήγαινα σε όλα τα παιδάκια που είχα πάει και τους ξαναρωτούσα. Αυτή η ιστορία επαναλαμβάνεται μέχρι σήμερα με διάφορες παραλλαγές.

          Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ευχαριστήσω τους ΚΝίτες συντρόφους μου που μου έμαθαν πώς να πρήζω τις μπάλες ανθρώπων χωρίς να λέω τίποτα ουσιαστικό.

          Το ίδιο έκανα και όταν ζητούσα δουλειά ως φοιτητής. Έλεγα στους εργοδότες: «Γεια. Είμαι ο Στέφανος. Ωραία καφετέρια. Κι εμένα μου αρέσουν οι καφέδες. Θες να δουλέψω για σένα; Αν θες κάνε με και add στο facebook. Επίσης, αν θες παίξε το παιχνίδι μου ‘ποιος θα πιει περισσότερα φρέντα καπουτσίνο σε μια ώρα’. Επίσης, μπορείς να με βοηθήσεις σε ένα πρόβλημα που έχω; Έχω 5 σύκα στην αριστερή τσέπη και 2 μελιτζάνες στη δεξιά. Αν φάω τις 2 μελιτζάνες πόσα ευρώ μου μένουν;».

          Δεν το έβαλα ποτέ κάτω και συνέχισα τα ίδια σε όποια γυναίκα την έπεφτα: «Γεια. Είμαι ο Στέφανος. Ωραία πιπόχειλα. Κι εμένα μου αρέσουν οι πίπες. Θες να τα φτιάξουμε; Αν θες κάνε με και add στο facebook. Επίσης, αν θες παίξε το πουλάκι μου. Επίσης, μπορείς να με βοηθήσεις σε ένα πρόβλημα που έχω; Όταν τον παίζω να βαράω μια με το αριστερό και μια με το δεξί ή να εναλλάσσω χέρια κατά τη διάρκεια του αυνανισμού;».

          Τα ίδια είπα και σε μια συμμαθήτριά μου καμιά 20αριά φορές, αυτή αγανάκτησε και μου έλεγε να πάω να γαμήσω κανα λουλούδι που το έχω απωθημένο. Ήταν παλιοκόριτσο, παλιοχαρακτήρας, τεντιμπόισσα και φοβόμουνα μη μου ρίξει κανα ανάποδο σκαμπίλι στον πωπουδάκο μου. Έτσι, μου βγήκε μίσος για αυτήν αλλά πάντα τη γούσταρα και ας μην το παραδεχόμουν πια. Γι’ αυτό μου βγαίνει το βρίσιμο προς αυτήν, για να καλύψω τα έντονα συναισθήματά μου σε αντίθεση με το βυζί μου που δεν το καλύπτω για να φαίνεται το σκουλαρίκι που έχω στη δεξιά μου ρώγα.

          Επειδή ήμουνα πάντα στούρνος στα μαθήματα και χάρη στο πρότυπό μου τον Ευαγγελάτο, αποφάσισα να σπουδάσω δημοσιοκαφρίλα και mass πρηξοcommunication. Έπιανα όλους τους καθηγητές μετά από κάθε μάθημα και τους έλεγα: «Γεια. Είμαι ο Στέφανος. Θες να με περάσεις; Αν θες κάνε με add στο facebook και κάνε λάικ στη σελίδα μου ‘How many seconds can you discuss with Stefanos without having your balls pumping like baloons’. Επίσης, μπορείς να με βοηθήσεις σε ένα πρόβλημα που έχω; Όταν επιτέλους γίνω μεγάλος δημοσιογράφος να δουλέψω στο Τηλεάστυ ή να δημιουργήσω δικό μου κανάλι όπου θα παρουσιάζω τις ειδήσεις και θα έχω 5-6 δικές μου εκπομπές;».

Με ενδιαφέρει πολύ η τηλεόραση. Λογικό. Μόνο γλάστρες παρακολουθούν πολύ τηλεόραση κι εγώ ωσάν γνήσιος φυσιολάτρης (φετίχ δηλαδή με τις παπαρούνες – αχ, πόσο τυχερή ήταν η Παναγία που τη γκάστρωσε ο κρίνος!) επόμενο ήταν να μου αρέσει να βλέπω τη μούρη του Λιάγκα.

Έγραψα και τρία βιβλία με τίτλους:

Stefanos and the Kidia

Stefanos and the Fridia

Stefanos and the Arxidia

τα οποία δεν εκδόθηκαν ποτέ. Πήγαινα στους εκδοτικούς οίκους και τους έλεγα: «Γεια. Είμαι ο Στέφανος. Θες να εκδόσεις τα βιβλία μου; Αν θες κάνε με και add στο facebook. Επίσης, αν θες παίξε με τη νοημοσύνη σου διαβάζοντας τα βιβλία μου. Επίσης, μπορείς να με βοηθήσεις με ένα πρόβλημα που έχω; Αν δεν εκδώσεις τα βιβλία μου να πάρω σβάρνα όλους τους εκδοτικούς οίκους ή να ανοίξω μπλογκ;». Έτσι κι έγινε λοιπόν. Πήρα σβάρνα όλους τους εκδοτικούς και δε μου έκδωσε κανένας τα βιβλία μου οπότε αποφάσισα να ανοίξω ένα μπλογκ για το οποίο θα σας μιλήσω σε λίγο.

Άνοιξα επίσης ένα site με το όνομα Stefanos and the Wikipedia το οποίο μου το κλείσανε για κάτι πνευματικά δικαιώματα που δεν μου τα μάθανε ποτέ στη σχολή και δεν ξέρω τι είναι. Υποθέτω θα έχει σχέση με τη vodka αλλά δεν πίνω ποτέ μου, από αλκοόλ πίνω μόνο Amstel.

Αφού μου κλείσανε το site και με μηνύσανε, έχασα όλα τα λεφτά μου και τριγυρνούσα σα ζητιάνος στους δρόμους και έπαιρνα από πίσω έναν έναν τους περαστικούς και τους έλεγα: «Γεια. Είμαι ο Στέφανος. Θες να μου δώσεις ένα ευρώ; Επίσης, αν θες κάνε με add στο facebook και όταν ξαναβρώ σπίτι και ίντερνετ θα σε αποδεχτώ. Επίσης, αν θες παίξε το παιχνίδι μου ‘πόσα κέρματα μπορείς να χωρέσεις στο άδειο μου ποτήρι’. Επίσης, μπορείς να με βοηθήσεις σε ένα πρόβλημα που έχω; Όταν ζητάω ένα ευρώ από περαστικούς να τους λέω ότι το θέλω επειδή πεινάω ή επειδή θέλω να βάλω βενζίνη;».

Αφού είδα ότι αυτή η μέθοδος δεν έπιανε αποφάσισα να πάρω σβάρνα όλα τα σπίτια της γειτονιάς και να ρωτάω έναν έναν τα ίδια και τα ίδια επί τουλάχιστον 42 φορές μέχρι που κάποιος δεν άντεξε, μου χάρισε την περιουσία του και κλείστηκε οικειοθελώς σε τρελάδικο.

Έτσι, με αρκετά λεφτά πλέον και τσάμπα ίντερνετ που είχε βάλει αυτός, έφτιαξα το 2009 ένα μπλογκ «Stefanos and the pornidia», το οποίο άλλαξε ονομασία με τον καιρό σε «Stefanos and the media» και στο οποίο δεν έμπαινε κανείς, οπότε εγώ πήγαινα στη γωνιά μόνος μου και έκλαιγα, γυρνούσα κάθε μισή ώρα πίσω στον υπολογιστή να δω αν μου άφησε κάποιος σχόλιο, δε μου άφηνε ποτέ κανείς και γυρνούσα στη γωνιά και έκλαιγα με το ένα πόδι όρθιο μπας και αλλάξει το γούρι. Γι’ αυτό αποφάσισα να γυρίσω στα παλιά και να αρχίζω να πρήζω άλλους μπλόγκερ όπως ακριβώς έκανα και στη ζωή μου. Την ιδέα μου την έδωσε ένα τρολλ σαν αυτά του Warcraft.

Τώρα πλέον γράφω στο μπλογκ μου για θέματα της τηλεόρασης που δεν ενδιαφέρει κανέναν και δουλεύω σε ένα βενζινάδικο ως τρόμπας καθώς μια μέρα ο ιδιοκτήτης του βενζινάδικου είδε πως φούσκωνα τις μπάλες τυχαίων περαστικών στο δρόμο ενώ προσπαθούσα να προωθήσω το μπλογκ μου live και με προσέλαβε αμέσως.

Είμαι ο Στέφανος και μια μέρα θα με δείτε να λέω τις ειδήσεις παρέα με τον Ευαγγελάτο!!!!

Και σας αφιερώνω και το παρακάτω τραγούδι:

Υ.Γ.: Για το βραβείο με το ροζ αρκουδομπλιαχ που πήρα θα γράψω σε καμιά βδομάδα όταν θα καταφέρω να κάνω το αρκούδι αλκοολικό σαν τα μούτρα  μου……

ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΡΟΜΟΥ - ΣΚΑΤΟΥΛΑΚΙΑ ΣΕ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΡΟΜΟΥ - ΣΚΑΤΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΒΡΩ ΤΙΤΛΟ ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ ΑΧΡΗΣΤΟΣ - ΚΑΛΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΚΟΜΑ ΚΟΣΜΟΣ ΠΟΥ ΝΗΣΤΕΥΕΙ ΟΛΗ ΤΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ;

          Δεν ξέρω τι ακριβώς θα γράψω, δεν ξέρω καν γιατί το ξεκίνησα αλλά μιας και βρήκα τον τίτλο (τίτλος είναι αυτός ρε ηλίθιε ή ολόκληρη πτυχιακή;) ας γράψω καμιά μαλακία γιατί είμαι σαδιστής και μ’ αρέσει να σας βλέπω να υποφέρετε…… Μουαχαχαχαχαχαχαχα [insert different evil laugh here] [insert music that makes the hairs of your hand horny here] [insert ugly satanic red face with horns here] [insert aganaktismeno anagnwsti who yells “τελείωνε ρε ηλίθιε με τις μαλακίες” here].

          Ταινίες τρόμου λοιπόν. Κάποιες ταινίες τρόμου δεν είναι ακριβώς τρόμου αλλά κωμωδίες σκέτες και ας έχουν αποκεφαλισμούς, αίματα και κομμένα τσουτσούνια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το «Freddy vs Jason». Από τον πρώτο σκοτωμό μέχρι τον τελευταίο κυλίστηκα στο πάτωμα γελώντας (rofl – είδατε τι μαθαίνω;). Για όσους θέλουν να νοικιάσουν κωμωδία σας τη συνιστώ!

          Στην ταινία που όντως ψιλοέχεσα το βρακάκι μου ήταν «Η κατάρα», γνωστή και ως «The Grudge» στο χωριό μου, σε αντίθεση με το «The ring» που είχε ακουστεί περισσότερο αλλά τελικά δεν αποδείχτηκε και τίποτα σπουδαίο. Γενικά, ταινίες όπως «Η κατάρα», «Λευκός θόρυβος» με τις απότομες σκηνές που με κάνουν να τινάζομαι από την καρέκλα και να χρωματίζω το βρακί μου καφέ με πράσινες μπιλίτσες από τον αρακά που είχα φάει για βραδινό, μου αρέσουν.

         

          Ζόμπι: Είναι ένας πρώην άνθρωπος, πρώην υδραυλικός, πρώην μάνατζερ πολυεθνικής με ειδικότητα στο διαχωρισμό στατιστικών πινάκων της eurovision, πρώην στριπτιτζού, πρώην κακιά πεθερά ειδικευμένη στο βουντού με κούκλες φτιαγμένες πάνω από ινδιάνικα νεκροταφεία, πρώην χοντρό παιδάκι που του κλέβανε το γλειφιτζούρι και έκλαιγε. Τώρα δεν έχει νοημοσύνη απλά θέλει να φάει κάποιον ζωντανό άνθρωπο ωμό, αλλά άμα του φτιάξω μια καρμπονάρα θα δεις πως θα την καταβροχθίσει σαν τον Καπαμαρού. Συνήθως βρίσκεται να προχωράει στους δρόμους σέρνοντας τα πόδια του και μουγκρίζοντας σα να έχει σύνδρομο down. Αν σε δαγκώσουν γίνεσαι κι εσύ ένας πρώην αργόσχολος που δεν έχει τι να κάνει στη ζωή του και διαβάζει τις μαλακίες ενός υποτιθέμενου προέδρου του κώλου και θα αρχίσεις με τη σειρά σου να σέρνεις τα πόδια σου και να μουγκρίζεις σα να έχεις σύνδρομο down.

BRAAAAAAAAAAAAAAINS!!!!

          Τώρα που είπα ινδιάνικο νεκροταφείο, τι το ιδιαίτερο έχουν οι ψόφιοι Ινδιάνοι και δεν πρέπει να χτίζεις από πάνω τους γαμώ τα μοκασίνια τους γαμώ; Και όταν ήταν ζωντανοί γιατί βάζανε ολόκληρο τον πετεινό πάνω στην κεφαλή τους (πολύ Λούκυ Λουκ διαβάζω);

          Ρε πούστη μου, ένα πράγμα δεν καταλαβαίνω σ’ αυτές τις ταινίες. (Παρένθεση για τις γυναίκες: Αν αηδιάζετε με τη σκέψη ότι κάποιος μπορεί να βλέπει αυτές τις ελεεινές ταινίες και να του αρέσουν να πάτε να δείτε την ταινία της Λάκτα και κλάστε αγάπη μετά). Πώς γίνεται τα ζόμπι να εξαπλώνονται σε ολόκληρο τον κόσμο; Αυτά θα έπρεπε να είναι πρωταγωνιστές σε ταινίες του Ξανθόπουλου. Πηγαίνουν τόσο αργά που ο Αίσωπος έβγαλε μύθο με αγώνα δρόμου μεταξύ ενός ζόμπι και ενός σαλιγκαριού και ήταν τόσο βαρετός που κανείς δεν κατάφερε να τον διαβάσει μέχρι τέλους με αποτέλεσμα κανείς να μη μάθει ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα. Φήμες λένε ότι έχουν σχεδιαστεί ειδικά ρομπότ που προσπαθούνε να τον διαβάσουνε ολόκληρο αλλά διαλύονται από υπερφόρτωση βαρεμάρας. Όταν έχεις μπροστά σου ένα ζόμπι σε απόσταση κατουρήματος προλαβαίνεις να πιείς φραπέ, να παίξεις τάβλι, να φτιάξεις άλογα από το ΙΚΕΑ, να κάνεις μπάνιο, να γυρίσεις ακριβώς στο ίδιο σημείο που ήσουν και αυτά ακόμα θα προσπαθούν να σε φτάσουνε. Τόσο δύσκολο είναι να πάρεις ένα ρόπαλο / λοστό / βαριά / κάτι τέλος πάντων και να αρχίζεις να του κοπανάς το κεφάλι; Τι; Ήταν γυναίκα σου; Ακόμα πιο εύκολο. Θα βαράς και θα βρίζεις «Παλιογαμημένη σκρόφα, πουτάνα βρωμιάρα, θα σου ανοίξω το κεφάλι που με καταπίεζες τόσο καιρό, δε μ’ άφηνες ούτε μια μπύρα να πιω, το χειρότερο λάθος της ζωής μου ήταν που σε παντρεύτηκα, πάω να βρω τη μάνα σου να της ανοίξω κι αυτής το κεφάλι που μου έκανε τη ζωή πατίνι, ποδήλατο, μηχανάκι, αυτοκίνητο και δυο τρία οχήματα ακόμα!». Υπάρχουν βέβαια σε ορισμένες ταινίες και τα ζόμπι που τρέχουν. Οκ, εξαιρούμε το γεγονός ότι υπάρχει στρατός και ΟΠΛΑ που μπορούν να τους ανοίξουν το κεφάλι και υποθέτουμε ότι τους έφαγαν κι αυτούς. Θα μου πείτε ΠΩΣ ΔΙΑΟΛΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΑΝ ΤΑ ΖΟΜΠΙΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΗΠΕΙΡΟΥΣ, ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΟΛΕΙΣ, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΝΗΣΙΑ; Και άντε, να πήγανε σε μερικά νησιά. Σε όλα όμως; Μα σε όλα; Στην Αυστραλία πως διάολο βρέθηκαν; Στη Μαδαγασκάρη; Στην Κρήτη; Στο Γαϊδουρονήσι;

          Βρικόλακες / Βαμπίρ: Είναι και αυτοί πρώην αθρώπηδες αλλά τελείως διαφορετικοί από τα ζόμπια. Για να γίνεις βρικόλακας πρέπει να σε δαγκώσει στο λαιμό με τους κυνόδοντες ένας άλλος βρικόλακας και να σου ρουφήξει το αίμα. Έτσι τρέφονται αυτοί, ρουφώντας αίμα, σαν τα κουνούπια, τα οποία στην αρχή απλά τσιμπούσαν περαστικούς για το χαβαλέ τους μέχρι που ένα τσίμπησε κάποιον βρικόλακα και από τότε άρχισε να μεταλλάσσεται το είδος τους και όλα πλέον ρουφάνε αίμα. Το πρώτο κουνούπι που τσίμπησε βρικόλακα είναι γνωστό και ως Kounoupus Vampirus του γένους Bloodsucker motherfucker. Οι βρικόλακες διατηρούνε τη νοημοσύνη τους απλά γίνονται πολύ πιο δυνατοί και για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο πιο ελκυστικοί στο αντίθετο φύλο, ενίοτε και στο ίδιο φύλο εάν είναι γκέι και φοράνε ροζ μπέρτα με στρασάκια. (Παρένθεση για τις γυναίκες: Αν σας έρχεται το twilight στο μυαλό όταν ακούτε για βρικόλακες ψοφήστε αργά και βάναυσα γιατί τα έχω ξαναπεί και βαριέμαι να τα ξαναλέω. Είμαι σίγουρος ότι αν βγει μια ταινία με κάποιο ζόμπι αγαπούλα πάλι τα ίδια θα κάνετε. Γαμώτο! Είμαι σίγουρος ότι θα βγει τέτοια ταινία! «Zombie Love: A rotten flesh addict… Shit! Where did my fuckin’ arm go?»). Οι βρικόλακες πεθαίνουν αν τους χώσεις ένα παλούκι………… στην καρδιά πρόστυχοι!, αν τους βγάλεις έξω να τους δει ο ήλιος και σε μερικές περιπτώσεις με ασημένιες σφαίρες. Γι’ αυτό αν έχετε σκοπό να κάνετε το τραπέζι σε κάποιο βρικόλακα μη βγάλετε έξω το καλό σας ασημικό σερβίτσιο γιατί θα μείνει νηστικό το καμάρι μου! Δεν καταλαβαίνω! Δηλαδή άμα τους αφαιρέσεις το κεφάλι με το σπαθί του Χαϊλάντερ θα τρέχουνε σαν τις παλαβές αποκεφαλισμένες κότες δεξιά κι αριστερά και θα χτυπάνε σε κολόνες; Είχα δει μια ταινία που ένας κυνηγούσε βρικόλακες και είχε πάει κάποια στιγμή σε ένα εγκαταλειμμένο σπίτι σε μια έρημο όπου ήταν σφηκοφω…… βαμπιροφωλιά. Και ο μαλάκας ο ηλίθιος ο άχρηστος έμπαινε μέσα, τα έδενε ένα ένα και τα έσουρνε έξω στον ήλιο για να ψοφήσουν αντί να πάρει μια μπαζούκα, μια χειροβομβίδα, κάτι που να κάνει μπαμ τέλος πάντων και να την πετάξει μέσα στο σπίτι να τα γαμήσει όλα. Υπάρχουν και οι ντεμί βρικόλακες όπως ο Blade (τι Blade ρε μαλάκα; Χαχαχαχαχα σιγά μην είναι και Tsoygkrana) και δεν ψήνονται όταν βγαίνουν στον ήλιο αρκεί να φοράνε γυαλιά ηλίου και να έχουν πασαλειφτεί με καροτέν. Επίσης, οι βρικόλακες σε ορισμένες περιπτώσεις μετατρέπονται σε νυχτερίδες για να διανύουν μεγάλες αποστάσεις και με αυτόν τον τρόπο δεν είναι απαραίτητο να κοιμούνται μέσα σε τάφους αλλά ανάποδα μέσα σε σπηλιές.

Όχι άλλη κέτσαπ! Φέρτε ΜΑΓΙΟΝΕΖΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ

          Σχεδόν σε όλες τις ταινίες τρόμου αν δεν πεθάνουν όλοι, αυτή που θα επιζήσει θα είναι η πιο μουνάρα της παρέας. Πρώτα θα πεθάνει κάποιος άσχετος κατά τύχη, μετά 2-3 συμπρωταγωνιστοκομπάρσοι, μετά ο μαύρος, μετά το κλασσικό τσαμπουκομουνόπανο μετά η κολλητή της μουνάρας και τέλος ο (πρώην) γκόμενος της μουνάρας. Τότε είναι η κατάλληλη στιγμή να σκυλιάσει η μουνάρα, να καθαρίσει τον κακό (τον κακό λέει χαχαχαχαχα), να χαμογελάσει σατανικά και να αρχίζει να λιμάρει τα νύχια της με αλυσοπρίονο.

          Επίσης, σε όλες τις ταινίες κανείς δεν έχει ένστικτο επιβίωσης. Μα κανείς όμως. Ειδικά οι γκόμενες οι οποίες χρησιμεύουν μόνο για να τρέχουν άσκοπα γύρω γύρω και να ουρλιάζουν σαν τις υστερικές γριές που περάσανε κλιμακτήριο.

          Και τώρα ο ορισμός της ηλιθιότητας: Ο δολοφόνος έχει ήδη σκοτώσει 2-3 άτομα. Κάποια στιγμή και με κάποιο τρόπο τα μελλοντικά θύματα του δολοφόνου καταφέρνουν να τον ρίξουν κάτω / ακινητοποιήσουν / αφοπλίσουν. Και τι κάνουν μετά; Τον πυροβολούνε στο κεφάλι; Του σαπίζουν τη μάπα με μπουκέτα; Του ρίχνουν μια κοτρώνα στη μούρη του; Τον μαχαιρώνουν στην καρδιά; ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΟΧΙ ΚΥΡΙΟΙ! Προτιμάνε να τρέξουν προς μια άγνωστη κατεύθυνση. Μάλιστα! Να τρέξουν! Εκεί είναι που σηκώνεσαι από τον καναπέ και φωνάζεις στην οθόνη στο δολοφόνο να τρέξει να τους σφάξει γιατί τους αξίζει!

          Τα φαντάσματα είναι τελείως ηλίθια. Χωρίζονται σε δυο κατηγορίες, στα καλά και στα κακά. Πάντα ηλίθια όμως. Γιατί; Γιατί τα καλά υποτίθεται ότι δεν σε πειράζουν, απλά θέλουν να τα βοηθήσεις και αντί να σου δείξουν ήρεμα και ωραία, σου βάζουν γρίφους και σε καθοδηγούνε πάντα προσπαθώντας να σε τρομάξουν. Τα κακά αντί να κοιτάξουν πως θα πάνε στον άλλο κόσμο να παίξουνε στα ζάρια την είσοδό τους στον παράδεισο με τον άι Πίτερ περιφέρονται σαν τα βλαμμένα σε στοιχειωμένα σπίτια χωρίς εντοιχιζόμενες κουζίνες και τρομάζουν τον κοσμάκη. Εγώ πάντως όταν γίνω φάντασμα (θα γίνω!) θα πηγαίνω στη Βουλή να τρομάζω υπουργούς και μετά θα παίρνω μάτι σε γυναικείες ντουζιέρες. Μόνο που δεν ξέρω αν θα μου σηκώνεται……

Παρακάτω σας παρουσιάζω έναν αληθινό διάλογο που είχα κάποτε με ένα καλό φάντασμα το οποίο ήθελε να του ελευθερώσω την ψυχή, η οποία ήταν παγιδευμένη στον κώλο ενός γαϊδάρου:

Μουά: Τι σκατά θέλεις εσύ και εμφανίζεσαι μπροστά μου;

Καλό φάντασμα που η ψυχή του ήταν παγιδευμένη στον κώλο ενός γαϊδάρου (ΚΦΠΗΨΤΗΠΣΚΕΓ): Μποοοουυυυυυυυυυυυυ!!!!

Μουά: Τι μπου ρε μαλάκα;

ΚΦΠΗΨΤΗΠΣΚΕΓ: ΜΠΟΟΟΟΟΥΥΥΥΥΥ!!!!

Μουά: Μη μου υψώνεις εμένα τον τόνο! Λέγε τι θες!

ΚΦΠΗΨΤΗΠΣΚΕΓ: ΜΠΟΟΟΟΟΥΥΥΥΥΥΥΥ!!!

Μουά: Μπουμπούκια και μπουχέσες!

ΚΦΠΗΨΤΗΠΣΚΕΓ: ΜΠΟΟΟΟΥΥΥΥΥΥΥ!!!!

Μουά: Μπουλντόζες και μπούμερανγκ!

ΚΦΠΗΨΤΗΠΣΚΕΓ: ΜΠΟΟΟΟΥΥΥΥΥΥΥ!!!!

Μουά: Άκου να σου πω! Αν δεν έμαθες να μιλάς σε ανθρώπινη γλώσσα πάρε ένα χαρτί και στυλό και γράψε μου τι θες.

(Του δίνω χαρτί και στυλό που τα είχα πρόχειρα φυλαγμένα στον κώλο μου)

ΚΦΠΗΨΤΗΠΣΚΕΓ: ΜΠΟΟΟΟΟΟΥΥΥΥΥ!!!!

Μουά: Μπούξινος ρε μαλάκα! Σκάσε και γράφε!

(Το φάντασμα γράφει: Θέλω να με βοηθήσεις. Η ψυχή μου είναι παγιδευμένη στον κώλο ενός γαϊδάρου, και μου δίνει το χαρτί).

Μουά: Στον ΜΠΟΟΟΟΟΟΥΥΥΥΥΤΣΟ ΜΟΥ! Βαριέμαι να σε βοηθήσω, φεύγω!

Τρου στόρι!

ΕΣΕΙΣ ΤΟ ΞΕΡΑΤΕ ΟΤΙ ΤΟ ΕΚΡΟΥ ΕΙΝΑΙ ΧΡΩΜΑ;

          Πρόσφατα πληροφορήθηκα από άτομο του ετέρου φύλου ότι ο Old Holborn άσπρος δεν είναι ακριβώς άσπρος αλλά είναι εκρού. Τι είναι το εκρού θέλησα να μάθω και μου είπαν ότι είναι χρώμα. Πήγα λοιπόν κι εγώ σαν καλός παρακμιακός στον Μινιμαρκετέα της γειτονιάς και του ζήτησα έναν Old Holborn εκρού και με κοιτούσε λες και του ζήτησα να μου λύσει εξίσωση 35^ου βαθμού με 42 αγνώστους…

Χρώματα επίσης θεωρούνται τα σάπιο μήλο, λαχανί, καροτί, κεραμιδί και πολλά άλλα που εμένα μου κάνουν πιο πολύ σε λαχανικά ή υλικά οικοδομής παρά σε χρώματα. Τα χρώματα αυτά σαφώς και είναι γυναικεία αφού ο ανήρ ο σωστός αδυνατεί να ξεχωρίσει χρώματα πέρα από τα:

Μαύρο

Άσπρο

Κίτρινο

Μπλε

Πράσινο

Κόκκινο

Γαλάζιο

Γκρι

Ασημί

Χρυσό

Πορτοκαλί

Ροζ

Μωβ

Μπεζ (για τους ψαγμένους)

Καφέ

Συμπληρώστε εδώ άλλο ένα που ξέχασα και δε μου ‘ρχεται…

          16 χρώματα, σαν των windows. Και αυτά άμα θέλουμε να τα διαχωρίσουμε τα διαχωρίζουμε πολύ απλά σε ανοιχτό ή σκούρο. Οτιδήποτε άλλο ακούγεται στο αντρικό αυτί όπως ακριβώς ακούγονται οι δυνάμεις που αποκτάει ο Βάρβαρος στο Diablo μετά από κάθε level στο γυναικείο αυτί.

          Αλλά τώρα θα κάνω την υπέρβαση και θα σας παρουσιάσω τη νέα γκάμα χρωμάτων που δεν συμπεριλαμβάνεται σε αυτά που ξέρουν οι γυναίκες και να τις τα λέτε για να ψαρώνουν.

Στην κατηγορία κόκκινο έχουμε:

Περιοδί

Lactί

Χυμοβυσσινί

Κομμουνιστί

Δεμονί / Διαβολί

Αίμα αγνώστου στρατιωτί

Στην κατηγορία πράσινο έχουμε:

Φαγωμένο από κουνέλι λαχανί

Πασοκί

Καραγκουνί

Αρακί

Ριζλοχαρτακί γκριν εντίσιον

Στην κατηγορία κίτρινο έχουμε:

Sunί

Καλαμποκί

Σνιτσελί

Το χρώμα του βιβλίου της φυσικής μου-ί

Χρώμα της κατουρημένης άμμου

Στην κατηγορία μπλε έχουμε:

Βρωμερό θαλασσί που είναι τίγκα στο σκουπίδι και στις καπότες και έχουνε βάλει και γαλάζια σημαία οι μαλάκες λες και μπορείς να κάνεις μπάνιο μέσα στη μπιχλί

Μουχαλιασμένη πιτσί που έχει ξεχαστεί στο ψυγείο για 2 βδομάδες

Νουδουί (έλα που δεν το περίμενες)

Στην κατηγορία μαύρο έχουμε:

Αβυσσί

Χαοΐ

Φιμέ τζαμί

Καρβουνί

Αναψεκαναφωςρεμαλακί

Στην κατηγορία άσπρο έχουμε:

Χρώμα της κόλλας Α4

Χρώμα της κόλλας Α3

Περιστερί

Χρώμα του κατσικίσιου γάλακτος

Γιαουρτί

Χεστρί

Στην κατηγορία ροζ έχουμε:

Όλα είναι ωραία και ροδινί

Πρωκτί

Μουνί (βγαίνει και σε χρώμα πλέον)

Μονοκερί

Τώρα που το σκέφτομαι πάρτε LSD για να δείτε απροσδιόριστα χρώματα και αφήστε τις μαλακίες!

Υ.Γ.: Σας έχω λίγο χεσμένους τελευταία αλλά κλάνω και κοιτάω το ρολόι να δω πόση ώρα πέρασε. ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΩ! Θα σας έχω ακόμα περισσότερο χεσμένους γιατί σουκού φεύγω Αθήνα και μετά για κανα δι(τρι)ήμερο σε ένα μέρος που δεν ξέρουν να οδηγάνε… Σαλούτε και τέτοια…….